Prawdopodobnie starzy czytelnicy zostali zaskoczeni zmianami, które w ciągu ostatnich dwóch dni zaszły na tym blogu.
Postanowiłem uporządkować nieco swoje strony tak, aby niepotrzebnie nie mnożyć dodatkowych bytów, a przede wszystkim posortować to co mam tematycznie.
I co za tym idzie?
obecny tutaj blog powrócił do swojego pierwotnego wyglądu, pozostawiłem na nim tylko wpisy, które można nazwać publicystycznymi. Nie będzie tutaj już chwalenia się moimi zdjęciami tak, jak to miało miejsce od jakiegoś czasu.
W artykule (a oczywiście) z gazety.pl przeczytałem takie oto słowa na temat zakazu sprzedaży alkoholu na stacjach benzynowych:
Leszek Wieciech z Polskiej Organizacji Przemysłu i Handlu Naftowego przekonywał, że wprowadzenie zakazu wymusi podniesienie cen paliw. Podkreślił, że aby stacja benzynowa mogła utrzymać się ze sprzedaży paliwa, marża musiałaby wynosić 35 groszy na litrze (obecnie marża wynosi średnio 7 proc. ceny w przypadku benzyny i 2 proc. w przypadku oleju napędowego).
I tak się zastanawiam, kto robi nas w konia na tych procentach?
Wydawać mogło by się, że żyjemy w XXI wieku, bo na Euro nawet kolej miała zmienić swój wizerunek. Do końca mistrzostw pozostał ledwie jeden mecz, a PKP znów zaczęło odprawiać swoje hocki-klocki. Około 10 minut przed planowanym odjazdem kupiliśmy bilety na pociąg. Nie minęła minuta, a na wyświetlaczu i przez megafony zostało ogłoszone opóźnienie o 160 minut. Natychmiast podeszliśmy do kasy zwrócić bilety. Kasjerki były zaskoczone informacją, że pociąg się spóźni, najprawdopodobniej nie słyszały megafonów, a nikt się nie pofatygował, żeby je poinformować.
Trzy godziny opóźnienia i kompletny brak informacji!
Zastanawiam się, co myślała osoba odpowiedzialna za powiadamianie o opóźnieniach? Że pociąg odrobi stratę i gdzieś w drodze nastąpi teleportacja?
Jako komentarz przychodzi mi do głowy tylko jedno zdanie:
Przy okazji premiery nowej wypowiedzi ministrzyni Muchy i różnych komentarzy do tejże (osoby i wypowiedzi), zacząłem się zastanawiać, jak to jest z tym bojowaniem o równouprawnienie? Czy domaganie się żeńskich odpowiedników zawodów, nie prowadzi przypadkiem do przesunięcia nierównowagi w stronę kobiet? Wychodzi mi, że dla feministek ważne nie jest równouprawnienie rzeczywiste, bo domagają się wręcz naznaczania kobiet, które przecież potrafią bardzo dobrze sobie radzić (przynajmniej tak twierdzą feministki).
Stanisław Lem w eseju "Sztuczny rozum" wszedł był w temat szachów, komputerów i ich sztucznej inteligencji w jednym:
Deep Blue sprawić mógł wrażenie na ludzkim przeciwniku, że "błyska w nim", tj. w maszynie, iskra inteligencji, ponieważ "widział dalej" aniżeli ów przeciwnik, to jest, był zdolny do przewidzenia tego, jakie pole dendrytowe w możliwych ramach reguł szachowych tai przyszłość. To istotne – ten zwrot ku przyszłym możliwościom – jest jedną ze składowych inteligencji, ale także może być tylko objawem czysto bezrozumowego instynktu […] Jasne, że tego rodzaju celowość Deep Blue (wbudowaną przez programistów) mieć musiał, boż inaczej nie grałby po to i tak, by dać Kasparowowi mata.
Zastanawia mnie ciekawostka – Kasparow według Lema mógł zobaczyć przebłysk inteligencji u Deep Blue. Czy wynikałoby zatem, że gdyby przed owym komputerem postawić jakiegoś, bez obrazy, głąba kapuścianego, to ta sama maszyna nagle okazałaby się bardziej inteligentną, a może w ogóle okazałaby się inteligentną sztucznością?
Z drugiej strony najprostszym mechanizmem oceny inteligencji byłoby sprawdzenie, czy maszyna jest w stanie się znudzić czymś (oczywiście bez implementacji takiej opcji przez programistów). W przypadku Deep Blue, komputer powinien by odmówić wtedy gry.
Przy okazji można by bardzo łatwo wtedy sprawdzić płeć owej maszyny; jeśliby ta na pytanie, dlaczego nie chce dalej grać, odpowiedziała "bo tak", sprawa byłaby jasna, mielibyśmy do czynienia inteligencją sztuczną o płci niemęskiej.
Dziś odświeżyłem sobie eseje Ondřej’a Neffa będące komentarzami do czeskiej literatury fantastycznej (1981 rok). Najczęściej wśród fantastów spotyka się z próby udowodnienia, że fantastyka nie jest gorsza od głównego nurtu, w przypadku Neffa mamy do czynienia z nieco innym spojrzeniem. Wskazuje on, że w fantastyce naukowej jako wartościowe powinniśmy postrzegać także dzieła kiepskie, ale z dobrym pomysłem.
Dlaczego tak mnie poruszył ten właśnie fragment? Bo w ciągu ostatnich lat przyswoiłem sobie tak totalny misz-masz fantastyczny (od s-f po fantasy i horror), że niemal zapomniałem co to znaczy naukowe podejście do tematu. A przecież regularnie poszukując krótszych tekstów do poczytania w wannie, powracam do esejów Asimova w "Magii i złocie", Jęczmyka w "Trzech końcach historii…" czy Zimniaka w "Jak nie zginie ludzkość"…
Komentator science fiction jest bowiem w sytuacji kartografa, który musi wytworzyć własną skalę odległości i odwzorowanie geograficzne. Literatura głównego nurtu posiada dokładny teoretyczny aparat. W literaturze fantastyczno-naukowej dotąd nam tej teorii brakuje. Ale i we świecie nie jest dużo lepiej. Nie istnieją obiektywnie ustanowione normy, nikt nie wypracował "wiodącej teorii", która chociaż nadawałaby ton w świecie s-f. Teoretyków jest oczywiście dużo, ale marnują swój czas na wzajemnych wojenkach.
Może owszem stać się – i rzeczywiście się to często staje – że przeciętny albo mierny autor wpadnie na wyśmienity pomysł, niczym ślepa kura, której trafi się ziarno, wpadnie na genialne "coś innego", ale nie będzie potrafił tego dobrze zrealizować. Z punktu widzenia głównego nurtu, jego dzieło jest kiepskie, ale z punktu widzenia teorii s-f, musimy oceniać je inaczej, sprawiedliwiej, w nawiązaniu do całego gatunku. […] I dlatego zdradliwym jest oceniać s-f miarą literatury głównego nurtu. Takim podejściem bowiem omijamy ważne pierwiastki, które mogły, albo mogą w przyszłości pojawić się w dziełach innych autorów, udowodniąc wtedy swoją wartość.
S-f jest bowiem do pewnego poziomu kolektywnym dziełem wszystkich autorów gatunku. Nowo odkryte motywy, dzięki którym "obserwacje naukowe" są wytwarzane, stają się społecznym majątkiem, podobnie jak to jest z wszędzie wykorzystywaną "maszyną czasu", wegetatywnym rozmnażaniem ludzi – klonowaniem, telepatią, przestrzenią zerową czyli "międzywymiarem" i tym podobnymi. Liczba współzależności jest ciągle powiększana przez to, że autorami, a i czytelnikami s-f, są ludzie specyficznego typu, których łączy miłość do sztuki i potrzeba intelektualnej spekulacji.
Jest to jedna z najbardziej fantastycznych piosenek Nohavicy, i oczywiście moja ulubiona. Jakże byłem wściekły, kiedy na koncercie przy okazji cieszyńskiego Triconu, Nohavica o tym utworze „zapomniał” i nie zaśpiewał go…
Są sprawy smutne i wesołe. Generalnie lubię marudzić, ale jak jest wesoło, też mi to nie przeszkadza. Swego czasu obraziłem się na „Nową Fantastykę”, obraziłem się tak bardzo, że zapowiedziałem, że już tego czasopisma nie będę kupował. Smutna sprawa, bo na tym piśmie się wychowałem i ogromnie je ceniłem. Moje uwielbienie po pewnym czasie zmieniło się w sentyment. Sentyment ów odczuwałem przez kilka lat, by po kolejnej aferze z udziałem Konrada Lewandowskiego i redakcji NF (nota bene, z forum NF uciekła wtedy spora ilość cennych ludzi), sentyment przekształcił się w żal.
Teraz czas na wesołą nowinę – w ostatnim numerze do czasopisma dołączono książkę Paula Andersona „Stanie się czas”. Mimo złożonych obietnic nie byłem w stanie powstrzymać się przed kupieniem gazety.
Życie potrafi jednak płatać figle i bywa okropnie złośliwe, takie też było w momencie, kiedy przyszedłszy do domu zabrałem się do przeglądania czasopisma. Najbardziej zaciekawił mnie artykuł o czeskiej fantastyce. Jakież było moje zdziwienie, kiedy zobaczyłem tam zdjęcie Miroslava Žambocha… Nie muszę chyba dodawać, że fotografia była mojego autorstwa, a opublikowana została bez mojej zgody…
Nie wkurzyłoby mnie to, gdyby nie fakt, że ktoś, kto wykorzystał moją fotografię w artykule, najprawdopodobniej zrobił to świadomie i trudno nazwać to inaczej niż kradzieżą. Zdjęcie jest ogólnodostępne w internecie i bardzo łatwe do wyszukania poprzez Google. Co ważniejsze, na niemal wszystkich swoich zdjęciach nadrukowuję podpis autorski. W artykule w NF został on wycięty (rozumiem, względy edytorskie), co gorsza zdjęcie zostało wyretuszowane i nigdzie nie znalazłem informacji, kto jest jego autorem. Przykre, ale prawdziwe…
Ot złośliwość losu i znak, że ze skrewioną przez przewodasowstwo „Nową Fantastyką” powinienem skończyć raz na zawsze.
Od kilku dni zerkam sobie na stronach www na relacje debat politycznych oraz mecze Mistrzostw Piłki Nożnej w RPA. Dziś włączyłem Wiadomości TVP, gdzie usłyszałem, że od poniedziałku bloki reklamowe w telewizjach nie mogą przekraczać swoją głośnością reszty programu. Oczywiście usłyszałem też, że wydawcy już dostosowali się do obowiązujących przepisów.
Jakież było moje zdziwienie, kiedy włączając na stronie itvp.pl „Mundialowy wieczór” (z 14 czerwca), zaatakowała mnie potwornie głośna reklama pewnej karty kredytowej. No cóż, bloków reklamowych w telewizji on-line najwyraźniej rozporządzenie KRRiT nie przewidziało…
Dawnymy czasy, kiedy dla mnie istniało coś takiego jak korespondencja poprzez e-mail, miałem taką swoją zabawę – do każdego listu dołączałem jako sygnaturkę losowy cytat z książki. W większości przypadków było to zdanie wyrwane i odseparowane z kontekstu, co nadawało mu nowego znaczenia. Jeśli ktoś by odebrał ode mnie jakiegoś maila, z dużym prawdopodobieństwem natrafiłby w nim na tego typu sygnaturkę. Nawet dziś.
Na moim blogu niewiele się dzieje, a weny twórczej mam za grosz, pomyślałem więc powrócić do dawnej zabawy i od czasu do czasu serwować Wam jakiś taki cycat. Ale plany swoje, a życie swoje i wygląda na to, że zacznę od fragmentu zupełnie poważnego, acz ciekawego. Dlaczego? Ponieważ czasem trudno jest dotrzeć do pewnych książek, lub są one mało popularne, albo po prostu niektóre wypowiedzi umykają naszej pamięci.
Dziś będzie to wypowiedź Kira Bułyczowa na temat fantastyki naukowej, z antologii „Utwory wybrane 1. Wielki Guslar i okolice” z 1987r.:
Fantastykę uważam za najbardziej nowoczesny rodzaj literatury, zdolny do szybkiego reagowania na wszystkie niepokojące nas dzisiaj sprawy. Przy zastosowaniu tak potężnego środka, jakim jest hiperbola, fantastyka staje się dla mnie sposobem ostrego i paradoksalnego przedstawienia zwykłego człowieka i stojących przed nim, i nami wszystkimi, problemów. W moim przekonaniu jest ona najbardziej interesująca wtedy, gdy czytelnik może postawić się na miejscu bohatera i wspólnie z nim wszystko przeżyć.
Czasami żąda się od fantastów prognoz futurologicznych czy wręcz umiejętności dokonywania odkryć naukowych. Kategorycznie się z tym nie zgadzam. Nauka w dzisiejszych czasach jest na tyle skomplikowana i wyspecjalizowana, że niekiedy uczeni nie mogą w pełni zrozumieć nad czym pracuje się w sąsiednim laboratorium. Pisarz nie ma prawa pretendować do poznania niuansów nauki i rozumienia procesu jej ewolucji. Jego zadaniem jest pisanie o współczesnych mu ludziach, o ich charakterach. Nie pisze on o przyszłości, lecz o człowieku stojącym w obliczu przyszłości zagadkowej, trudnej i niepokojącej.
Z okazji obchodzonych dziś 18 urodzin internetu, ciekawostka, na którą natrafiłem przypadkiem – kilka fragmentów z felietonu Rafała Ziemkiewicza (Nowa Fantastyka 5/98):
[…] Tymczasem, powiedzmy sobie szczerze – w takiej plątaninie, jaką jest Internet, nic się z nią zrobić nie da. Będzie z roku na rok, w miarę jak wzrasta liczba jej użytkowników, coraz gorzej – aż w końcu Internet zatka się na dobre i jako niepraktyczny (i nieekonomiczny – ale o tym dalej) ulegnie stopniowemu rozmontowaniu.
Otóż śpieszę z dobrą nowiną (dla kogo dobrą, dla tego dobrą – jak to się zaraz okaże). Już w początku przyszłego stulecia ruszą jeden po drugim (a niewykluczone, że trzy) nowe sieci. Każda oparta na osobnym systemie satelitów stacjonarnych.
[…]
To jest, jak to mówią jankesi, the good news. Teraz kolej na wiadomość złą; koniec z darmochą. Firmy telekomunikacyjne nie po to pakują kasę w wieszanie po niebie satelitów, żeby ją sobie odpisać od podatku jako działalność charytatywną – tylko po to, żeby im przyniosła kasę jeszcze większą.
[…]
Głupia sprawa, ale autorzy cyberpunku zdaje się ani przez chwilę o tym drobiazgu nie pomyśleli. Niech mnie Piotr Cholewa, który czytał tego więcej, poprawi, jeśli się mylę – ale chyba w żadnym z cyberpunkowych dzieł kwestia płatności za siecioróbstwo nie była w ogóle wzięta pod uwagę. Stara, klasyczna SF snuła z zamiłowaniem wizje ogólnej omnipotencji, za którą nikt płacić nie musiał. Ta nowa, bardzo się ze "starej, zmurszałej przyszłości" nabijająca, okazała się równie głupia.
[…]
Trzeba być ostatnim frajerem, by wierzyć, że obecny, pierwotny okres tworzenia cyberprzestrzeni będzie trwał wiecznie. Nie, kochani – to się już kończy. Kto chce sobie jeszcze postukać w klawisze za darmo, musi się pośpieszyć!
